Automat 1D - reguła "nie za dużo sąsiadów"

Prezentujemy dzisiaj automat bardzo podobny do poprzedniego... Właściwie prawie identyczny, ale prawie robi jednak różnicę. W tej realizacji komórka może być żywa gdy ma dokładnie jednego żywego sąsiada - albo po prawej, albo po lewej stronie.
Efekt jest całkiem ciekawy, choć czasem zły los przerywa wzrost i trzeba ponownie odpalić program.

W porównaniu z poprzednią wersją jest kilka różnic kosmetycznych. Np. w linii 4. definiujemy parametr modelu o nazwie MC, który decyduje jaką część kroku Monte Carlo wykonujemy w danym kroku czasu czyli pojedynczej "ramce" animacji. Jeśli MC == 1 to krok t jest równy krokowi Monte Carlo, a gdy MC == 2 to na jedną ramkę wykonujemy pół kroku M C, gdy jest równe 4 to wykonujemy ćwierć kroku itp. Sama implementacja reguły znajduje się w żółtej ramce.
Poniżej kilka przykładowych wyników:

 

Jednowymiarowy probabilistyczny automat komórkowy - wzrost

Kontynuujemy temat automatów komórkowych. Dziś wzrost populacji komórek zasianej przez jednego przodka w świecie jednowymiarowym - czyli na linii.
Zasiedlanie może odbyć się tylko z sąsiedniego miejsca, o ile jest ono już zasiedlone, ale automat jest odświeżany w trybie Monte Carlo, więc wzrost jest nieregularny i za każdym uruchomieniem programu nieco inny w szczegółach.
Oto kod:

Reszta informacji w komentarzach kodu.

Sekwencyjne demo graficzne

Processing ma swoją specyficzną strukturę aplikacji, która nieco utrudnia tworzenie

programów sekwencyjnych, jakimi zazwyczaj są dema graficzne. Ale można to obejść...

Kolejne procedury drawN() są uaktywniane za pomocą wartości licznika ramek frame.
I po kłopocie...

Życie "jedynek" - czyli najprostszy, probabilistyczny, jednowymiarowy automat komórkowy

Automaty komórkowe to niewyczerpane źródło inspiracji dla programistów, fizyków, matematyków, a także komputerowych artystów (więcej teorii u "cioci Wikipedii" i u "wujka Google" )
Zanim jednak będziemy potrafili zaprogramować te najbardziej znane, musimy poćwiczyć na najprostszych. Choć efekty nie będą tak spektakularne.

Poniższy przykład w sposób czysto losowy zmienia wartość w komórce jednowymiarowej tablicy na 1, i ze znacznie większym prawdopodobieństwem na 0. Czas, czyli kolejne kroki automatu są prezentowane w kolejnych liniach pikseli okna, od góry do dołu, zatem pionowe białe linie reprezentują "życie" pojedynczej jedynki.

Sam kod automatu jest bardzo prosty, ale służy nam przy okazji do prezentacji użycia tablicy w Processingu, której tworzenie jest zawsze "dynamiczne" (operator new), odmiennie od tego co można spotkać w takich językach jak C, Pascal czy Fortran. Premią za to jest możliwość sprawdzenia w każdej chwili rozmiaru tablicy za pomocą jej właściwości lengh.

Manipulując prawdopodobieństwami urodzenia i śmierci (żółte ramki) możemy uzyskać różną gęstość zasiedlenia tablicy świata, a więc różną gęstość i typową długość linii życia.

Wykres funkcji dwu zmiennych

Poniższy program realizuje wykres funkcji zależnej od dwu zmiennych. Żeby uniknąć niewątpliwie trudnego programowania grafiki 3D wartość funkcji przedstawiamy za pomocą koloru punktu - trochę podobnie jak na mapie, tylko bez poziomnic.

Wadą tej wersji jest brak podglądu w trakcie rysowania, które może trwać dosyć długo. No i brak możliwości łatwej modyfikacji do rysowania innej funkcji. Tych wad nie ma już kolejna wersja:

Teraz już można modyfikować wizualizowaną funkcję a także rozmiar okna. Poniżej wynik dla funkcji: cos x * cos (y*y):

Miłej zabawy :-)

Prosty wykres funkcji sinus

Program rysuje wykres funkcji sinus w prosto zaznaczonym układzie współrzędnych
(w trybie bez procedur i animacji - w oknie widać dopiero ostateczny wynik)


Można też skopiować z konsoli dokładne wyniki liczbowe.

Ten sam niemal program w wersji proceduralnej, ale także bez animacji. Dodanie proceduralności pozwala zdefiniować własną funkcję trygonometryczną  w tym wypadku sin 2x

-  .

Błądzenie - ruchy Browna

Zaimplementujemy dzisiaj model stricte fizyczny - będą to dyfundujące cząsteczki. Jednak na początek zbadany pojedynczą cząstkę, dopiero potem przejdziemy do większej liczby.

Oto program na pojedynczą błądzącą cząsteczkę. Jest to uproszczenie jednej z wersji programu "Bila".

W linii 11. wyłączamy "wygładzanie", co nam zagwarantuje, że jeśli cząstka zniknie z ekranu w danym miejscu, to na dobre - nie pozostanie po niej żaden ślad. Jak już program będzie działał, możecie sprawdzić co by było, gdyby tą linię wykomentować.

Początkowe położenie cząstki to środek okna (linia 12.). Rysowanie w odcieniu szarości zależnym od licznika kroków count (zdefininiowanego w linii 17.) odbywa się na początku procedury draw().

Właściwy model, czyli zmiana położenia cząstki zaczyna się od linii 26.
Nie dokonujemy od razu przypisania na zmienne x i h, ale definiujemy dwie nowe zmienne newx i newh którym przypisujemy wartości obliczone jako poprzednie położenie zmodyfikowane o wartość losową z zakresu -maxd..maxd (linie 26. i 27.)>
Potem sprawdzamy czy wyliczone wartości nie są położeniem poza oknem i odpowiednio je modyfikujemy, a dopiero potem przypisujemy na zmienne x i h zmieniajac realnie położenie "cząsteczki".

Zmiana z jednej cząsteczki na wiele jest w zasadzie "kosmetyczna" ;-) (poniżej)
Zmienne x i h stają się jednowymiarowymi tablicami o rozmiarze Size mówiącym ile mamy jednocześnie cząsteczek w oknie.
Reszta zmian w kodzie jest prostą konsekwencją tego faktu:
 

 Wszystkie cząsteczki nie mogą być w jednym miejscu - w środku, stąd losujemy ich pozycje początkowe z zakresu 0..500 w pionie i w poziomie (linie 13..17).
Musimy też jakoś rozróżniać poszczególne cząsteczki, stąd uzależnienie koloru od indeksu cząsteczki przy wyświetlaniu (linia 27.).

W warunkach ograniczania "pudełka" nie musimy nic zmieniać, jedynie przypisania w liniach 59. i 60. W tej wersji jednak wędrujące cząsteczki pozostawiają za sobą ślad, co daje ciekawy efekt graficzny, ale szybko przestaje mieć cokolwiek wspólnego z procesem fizycznym, który mieliśmy modelować. Dlatego musimy poprzednie pozycje cząsteczek wygaszać kolorem tła (linie 55-60.)

Skoro jednak kompletna wizualizacja odbywa się na końcu pętli zmiany stanu, to osobnej pętli wizualizacyjnej z początku funkcji draw() możemy się już pozbyć.